Δε γιορτάζω πια Χριστούγεννα, δεν στολίζω δέντρο, δεν βάζω φωτάκια,  βλέπω τηλεόραση, δεν πάω ΠΟΥΘΕΝΑ και τις νύχτες γράφω Αγνοώ την ηλιοφάνεια, επιδιώκω τους ίσκιους.Ναι,άλλαξε εντός μου ο ρυθμός του κόσμου που λέει κι ο ποιητής. Κούραση. Απογοήτευση .Πολλές οι μέρες της πίκρας. Μα κάτι τέτοιες ώρες προς το ξημέρωμα,αντιδρά ο οργανισμός μου φαίνεται και μου στέλνει ωραίες εικόνες σαν για να με προφυλάξει απ'το σκοτάδι που περπατώ.Σήμερα, τώρα,λίγο πριν πάω για ύπνο,μούρθαν στο νου εκείνα τα γελαστά Χριστούγενα στη ΚΑΛΑΜΩΝ στο ("κμάς") πολλά χρόνια πριν και μέτα τότε που ένα αγγελούδι ήρθε στη ζωή μου και με φώναζε ¨Μεμέ" μέρα νύχτα-γέλια! Πώς είναι να γελάς να φένεσαι ευτυχισμένη ????
Να κάπως έτσι όπως σ'αυτή την πρόχειρη φωτογραφία που είμουνα μαζι με όλους εκείνους που έχω στεριθεί . Και μ'αυτήν εχω στολίσω το προφίλ μου μήπως κι αλλάξει το γούρι!!!!!!
                                          

Καρπὸ δὲν ἔκοψα κανένα
ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς ζωῆς,
μονάχα μάζεψα ὅ,τι βρῆκα
νά ῾ναι πεσμένο καταγῆς..........
Τώρα γυρίζω καὶ κοιτάζω
καὶ τὴ ζωὴ ἀναμετρῶ:
πόσο μεγάλη ἦταν ἡ φόρα,
πόσο τὸ πήδημα μικρό!

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ