Δε γιορτάζω πια Χριστούγεννα, δεν στολίζω δέντρο, δεν βάζω φωτάκια,  βλέπω τηλεόραση, δεν πάω ΠΟΥΘΕΝΑ και τις νύχτες γράφω Αγνοώ την ηλιοφάνεια, επιδιώκω τους ίσκιους.Ναι,άλλαξε εντός μου ο ρυθμός του κόσμου που λέει κι ο ποιητής. Κούραση. Απογοήτευση .Πολλές οι μέρες της πίκρας. Μα κάτι τέτοιες ώρες προς το ξημέρωμα,αντιδρά ο οργανισμός μου φαίνεται και μου στέλνει ωραίες εικόνες σαν για να με προφυλάξει απ'το σκοτάδι που περπατώ.Σήμερα, τώρα,λίγο πριν πάω για ύπνο,μούρθαν στο νου εκείνα τα γελαστά Χριστούγενα στη ΚΑΛΑΜΩΝ στο ("κμάς") πολλά χρόνια πριν και μέτα τότε που ένα αγγελούδι ήρθε στη ζωή μου και με φώναζε ¨Μεμέ" μέρα νύχτα-γέλια! Πώς είναι να γελάς να φένεσαι ευτυχισμένη ????
Να κάπως έτσι όπως σ'αυτή την πρόχειρη φωτογραφία που είμουνα μαζι με όλους εκείνους που έχω στεριθεί . Και μ'αυτήν εχω στολίσω το προφίλ μου μήπως κι αλλάξει το γούρι!!!!!!
                                          

Καρπὸ δὲν ἔκοψα κανένα
ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς ζωῆς,
μονάχα μάζεψα ὅ,τι βρῆκα
νά ῾ναι πεσμένο καταγῆς..........
Τώρα γυρίζω καὶ κοιτάζω
καὶ τὴ ζωὴ ἀναμετρῶ:
πόσο μεγάλη ἦταν ἡ φόρα,
πόσο τὸ πήδημα μικρό!

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

Στίχοι:  

Οδυσσέας Ελύτης

 

Ε σεις στεριές και θάλασσες
τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές
ακούτε τα χαμπέρια μου
μέσα στα μεσημέρια μου

"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ!"

Από τη μέση του εγκρεμού
στη μέση του άλλου πελάγου

"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ

διαβατηριο 1937...οταν οι παππουδες μας εφευγαν Σουδαν ,για να ανοιξουν νεους οριζοντες!
το συγκεκριμενο ανηκει στο παππου μου Ηρακλη Ανδριωτη -Φραγγο
συλλογη ν αντωνακα

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!!!!!!!!

ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΑ ΔΙΑΛΥΜΑΤΑ ΑΥΤΗ ΤΝ ΕΠΟΧΗ ΚΟΥΒΑΛΟΥΣΑΜΕ ΣΑΚΟΥΛΑΚΙΑ ΠΑΝΙΝΑ (ΣΟΥΦΡΑΔΕΛΙΑ) ΜΕ ΚΑΡΥΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΑΛΗΜΑΤΑ (ΜΕ ΑΝΥΠΟΜΟΝΙΣΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΥΔΟΥΝΙΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΤΟ "ΤΖΟΓΑΔΟΡΙΚΟ" ΠΑΙΧΝΙΔΙ "ΤΑ ΚΑΡΥΔΙΑ"!! ΣΤΙΝΑΜΕ  ΚΑΡΥΔΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΕΒΑΖΕ 2 ΚΑΡΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΚΟΥΛΙ ΤΟΥ (ΤΗ ΣΙΡΜΑΓΙΑ ΤΟΥ) ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΥΚΛΟ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΜΠΙΛΙΑ (ΒΟΛΟ) ΤΑ ΑΒΛΑΝΤΟΥΣΑΜΕ (ΤΑ ΧΤΙΠΟΥΣΑΜΕ) ΕΝΑΣ ΕΝΑΣ ΣΤΗ ΣΥΡΑ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΡΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΑΜΕ ΒΓΑΛΜΕΝΗ ΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΚΕΡΜΑ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΥΡΧΕ ΚΕΡΜΑ ΜΕ ΜΙΑ ΠΛΑΤΙΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΠΟΥ ΤΗ ΣΑΛΙΩΝΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ (ΤΙ ΕΦΕΥΡΕΤΗΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΜΙΑΛΟ!!!!!!!) ΣΤΗΝΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΠΟΣ ΕΙΠΑ ΤΑ ΚΑΡΥΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΡΑ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΚΥΛΟΥΣΕ ΤΗ ΜΠΙΛΙΑ ΣΠΡΩΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕ ΤΑ 3 ΔΑΧΤΥΛΑ Η ΜΠΙΛΙΑ ΚΥΛΟΥΣΕ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΒΛΑΝΤΟΥΣΕ ΧΤΥΠΑΓΕ ΚΑΙ ΕΒΓΑΖΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΚΛΟ  ΤΟ ΚΑΡΥΔΙ Η ΤΑ ΚΑΡΥΔΙΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥ!!! ΕΓΩ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΥΤΟ ΕΙΜΟΥΝΑ "ΣΚΡΑΠΑ" (ΑΔΕΞΙΑ) ΜΟΝΟ ΕΒΑΖΑ ΚΑΡΥΔΙΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΡΥΔΙΕΣ ΣΤΗΝ "ΑΜΑΞΟ" (ΑΡΟΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ) ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΗ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΧΑ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΕΝΤΟΜΕΤΑΞΗ ΛΕΓΑΜΕ ΟΜΑΔΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟ "ΠΑΙΧΤΗ" ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ "ΗΡΘΕ ΜΙΑΙ ΓΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΙΙΟΛΗ ΚΙ  ΕΦΕΡΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΣΟΛΙ (ΟΜΠΡΕΛΑ) ΚΙ ΕΙΧΕ ΜΕΣΑ ΧΑΣΙ ΧΑΣΙ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ ΝΑ ΧΑΣΕΙ" ΠΑΝΤΟΣ ΟΠΙΟΣ ΦΑΕΙ ΦΡΕΣΚΑ ΚΑΡΥΔΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΕΙ!!!!!!!!! Η ΝΟΣΤΙΜΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ΤΟ ΡΑΒΔΙΣΜΑΤΟΥΣ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Μοναδική η θέα!!!!!!!

 

Καλή σου μέρα γλάρε μου
και πάλι εδώ σε βρίσκω
το σπίτι μου και σπίτι σου
είσαι πια συγγενής μου.                 

Γλαρόνι μου κάτσε εδώ
να σε πληροφορήσω
ξανά από τον τόπο μου
δεν πρόκειται να φύγω

Μαζί θα τα περνάμε πια
χειμώνες καλοκαίρια
μαζί θα κουβεντιάζουμε
με ζέστες μ αγριοκαίρια

Εσύ βουτάς στη θάλασσα
κι εγώ θα σε προσμένω
θα είσαι το δελφινάκι μου
αφού δεν θα το βλέπω

Οι δυό μας θα μιλάμε πια
για τα καμώματα του
για όλες του της σκανταλιές
τα....κατορθώματα του

Σου είπα από πέρσυ
θέλω να με προσμένεις
κι εσύ εδώ ευρίσκεσαι
λες και καταλαβαίνεις!!!!!!

 ΡΗΝΟΥΛΑ

ΤΟ ΕΞΟΧΙΚΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΓΚΑΔΙ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ κ.. ΓΙΑΝΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΡΙΛΙΑ ΤΗ ΠΛΑΓΙΑΣΤΗ ΠΟΥ ΑΝ ΕΙΧΕ ΣΤΟΜΑ ΘΑ ΕΙΧΕ ΝΑ ΔΙΗΓΗΘΕΙ ΤΟΣΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΑ ΒΡΑΧΑΚΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΦΥΚΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΦΕΓΓΑΡΑΔΑ!!!!!!!!!!!! 
ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ, Η ΡΗΝΟΥΛΑ Η ΠΕΡΣΑ Ο ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΙ Η ΜΠΕΜΠΑ (ΜΥΡΣΙΝΗ), ΗΤΑΝ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΤΟΤΕ, ΓΕΜΙΖΑΝ ΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ.
ΑΠΕΝΑΤΙ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΦΑΜΊΛΙΑ ΨΑΡΑΔΩΝ ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ.
ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΞΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΜΟΥ ΠΑΛΙΚΑΡΑΚΙ ΤΟΤΕ ΜΟΛΙΣ ΕΙΧΕ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ. ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΕΝΑ ΓΥΡΩ.
ΤΑ ΚΑΒΟΥΡΙΑ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΤΌ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΜΕ ΤΑ ΦΥΚΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΕΚΕΙ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ ΣΤΗ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,  ΕΚΕΙ ΚΑΝΑΜΕ "ΜΠΟΥΡΤΣΕΛΕΣ" (ΤΟΥΜΠΕΣ) Η ΑΓΡΙΛΙΑ ΟΜΩΣ Η ΚΑΜΠΟΥΡΙΑΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΗ ΣΑΒΒΑ ΕΚΕΙ ΣΤΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΙ ΑΛΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΝΑ ΔΕΙ. ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ.
ΚΑΘΕ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΗΤΑΝ Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΜΑΣ ΕΚΔΡΟΜΗ ΕΚΕΙ.
ΠΛΕΚΑΜΕ ΤΑ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΙΤΡΙΝΕΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΜΑΖΕΥΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ "ΚΑΒΟ" . ΤΟ ΚΤΗΜΑ ΤΟΥ κ. ΧΑΛΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ ΜΑΣ!!!!!!!! 
ΤΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑ ΣΚΑΡΦΑΛΩΜΕΝΟΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΣΥΚΕΣ ΣΥΝΟΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΝΕΒΕΙ ΠΙΟ ΨΗΛΑ, ΕΙΧΕ ΠΟΛΕΣ ΣΥΚΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΤΟΤΕ, ΕΚΕΙ "ΑΛΗΤΕΥΑ" ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡ ΔΗΜΗΤΡΗ.. ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΑΝΘΟΥΛΑ (ΣΤΑΥΡΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ) ΜΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΚΥΚΛΟ ΠΟΔΗΛΑΤΑΚΙ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΗΓΑΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΑΡΦΑΛΩΣΩ ΚΙ ΕΓΩ ΛΙΓΟ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΗΤΑΝ ΣΠΑΝΙΟ ΕΙΔΟΣ.. ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΗΝΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΚΕΙ ΕΝΑ ΓΥΡΩ ΜΑΖΕΥΑΜΕ ΤΗ ΜΑΣΤΙΧΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΔΑΚΡΥ .

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΟΧΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ
                                              ΡΗΝΟΥΛΑ

 

 

Γερνάω μαμά.

Δεν είμαι πια παιδί.

Και δεν χωράω πια να κρυφτώ.

Πουθενά κι από κανέναν.

Δεν κρύβομαι πια για να με βρούνε.

Δεν κρύβομαι όταν κάνω μια ζημιά.

Δεν κρύβομαι όταν φοβάμαι τον μπαμπούλα.

Ούτε έρχομαι πια το βράδυ στο κρεβάτι σας όταν φοβάμαι και όταν βλέπω εφιάλτες.

Κοιτάω τον μπαμπούλα κατάματα πια. Κι ας τον φοβάμαι.

Και πάω στο σαλόνι και ανοίγω τη τηλεόραση μέχρι να μου περάσει ο φόβος, και μέχρι να ξεχαστούν οι εφιάλτες που πια είναι περισσότεροι από τα όνειρα που κάνω.

Γερνάω μαμά.

Και δεν αλλάζω κάθε βδομάδα φίλες και παρέες.

Δεν βιάζομαι πια να θεωρήσω κάποιον φίλο και δεν γράφω πια στο θρανίο

Ίσως γιατί δεν έχω πια θρανίο, αλλά και να είχα δεν θα έγραφα πάνω του, αλλά στην καρδιά μου  για τους λίγους φίλους που με διάλεξαν και τους διάλεξα.

Γερνάω μαμά.

Και δεν έχω σχολείο αύριο, αλλά δουλειά. Και δεν μπορώ να πω πως «πονάει η κοιλίτσα μου», για να μην πάω. Μεγάλωσε η κοιλιά μου, δεν είναι πια «κοιλίτσα» βλέπεις , και πρέπει να πάω στη δουλειά. Για να έχω λεφτά, και να πληρώνω μόνη μου, όπως κάνουν οι μεγάλοι.

Γερνάω μαμά.

Και δεν πιστεύω πια σε παραμύθια.

Ούτε σε δράκους και πρίγκιπες.

Μην με ρωτήσεις αν πιστεύω στο «και εμείς καλύτερα», γιατί δεν το πιστεύω. Το ελπίζω.

Γερνάω μαμά

 

 

 

ξεφυλλίζω το album των παιδικών μου χρόνων.

Πρώτη σελίδα, «καλοκαίρι δεκαετίας εβδομήντα στο χωριό», γράφει η «λεζάντα». Εγώ, πιτσιρίκα με λευκό βαμβακερό βρακί, πασαλειμμένο μούτρο από παγωτό σοκολάτα, απόχρωση Ρομά στο δέρμα, τεράστιο, αληθινό, χαμόγελο στα χείλη. Δίπλα μου, η κολλητή των παιδικών μου αναμνήσεων, η Βασιλικούλα ‒ Κούλα εν ονόματι των θερινών διακοπών.

Δεύτερη σελίδα, στο μποστάνι της γιαγιάς ‒με το ίδιο βαμβακερό βρακί‒ να μαζεύουμε ντομάτες. Στο ένα χέρι μια φέτα ψωμί με λάδι, ρίγανη και αλάτι, στο άλλο ένα δαγκωμένο ροδάκινο που στάζει καλοκαίρι πάνω στο γυμνό μου κορμί.

Τρίτη σελίδα, η «παλιοπαρέα» του χωριού στη θάλασσα, σε λατρεμένη πόζα, με λάφυρα-τσούχτρες στα χέρια και ψάρια στα κουβαδάκια.

 

 

Τέταρτη σελίδα, ξαπλωμένη σε αυτοσχέδια αιώρα, πάλι μ’ εκείνο το βαμβακερό βρακί, παρέα με την Κούλα να χαζεύουμε τα άστρα και να στοιχηματίζουμε πως «μέχρι εκεί πάνω θα φτάσουμε μια μέρα».
Η δεκαετία αλλάζει στις επόμενες σελίδες και μαζί της χάνεται το λευκό βαμβακερό βρακί, το μποστάνι της γιαγιάς, το κυνήγι της τσούχτρας, τα πασαλειμμένα μουτράκια και η φίλη Κούλα.
 Η λεζάντα τώρα γράφει «Δεκαετία ’80 στο Skiathos Palace». Φοράω ροζ ολόσωμο μαγιό με φούξια καρδούλες, μία κατακόκκινη ψάθινη καπελαδούρα, είμαι ξαπλωμένη σε chaise longue και τρώω παγωτό με κουταλάκι

μέσα από κρυστάλλινο μπολ. Έχω πισίνα να βουτάω, δεν έχω φίλους να παίξω. Έχω γκαζόν που απαγορεύεται να πατήσω, δεν έχω μποστάνι που μπορώ να αλώσω. Έχω κρεβάτι με δαντελένια οροφή, δεν έχω πάναστρο ουρανό. Έχω φαγκρί σερβιρισμένο με στρογγυλές ξενέρωτες πατατούλες, δεν έχω μαρίδα στο κουβαδάκι κι αμαρτωλές τηγανητές πατάτες της γιαγιάς. Έχω σινιέ σαγιοναράκια στις πατούσες, δεν έχω άμμο στα δάχτυλα. Έχω στα πόδια μου τον κόσμο ολάκερο και στη ματιά μου το θλιμμένο ενήλικο βλέμμα μιας γυναίκας που, ενώ τα έχει όλα, δεν έχει τίποτα

«Τι κοιτάς, μαμά; Όταν ήσουν μικρούλα;» μου λέει η κόρη μου διακόπτοντας ξεφύλλισμα και σκέψεις.

«Να δω κι εγώ;» Να δεις.

«Κοίτα, μαμά, εδώ γελάς. Και φοράς μόνο βρακί. Δεν είχες μαγιό, μαμά; Ούτε πισίνα είχες; Ούτε μπρατσάκια; Κι η μαμά σου δεν φοβόταν μήπως πνιγείς; Εδώ, μαμά, έχεις πισίνα και ροζ μαγιό, αλλά δεν γελάς και δεν έχεις ψαράκια στο κουβαδάκι. Πού είναι η φίλη σου, μαμά; Γιατί είσαι μόνη; Δεν είχες φίλους τότε; Και δεν φοβόσουν, μαμά, τις τσούχτρες; Ούτε τον ήλιο που έκαιγε; Ούτε τις σφήκες μη σε τσιμπήσουν; Κοίτα πόσο όμορφη είσαι, μαμά, όταν γελάς. Έτσι γελάω κι εγώ όταν πηγαίνουμε καμιά φορά στο χωριό. Στο χωριό να πάμε, μαμά, γιατί θα είναι και η Αννούλα με τον Νικολάκη. Και στο χωριό δεν μου φοράς ρούχα, μαμά. Μ’ αφήνεις μόνο με το βρακί. Και η γιαγιά μάς κάνει τηγανητές πατάτες δέκα φορές την ημέρα. Και ψωμί με λάδι, αλάτι και ρίγανη. Και ο μπαμπάς μάς αφήνει να κοιμόμαστε αργά. Και μας μιλάει για τα άστρα. Και μας λέει ότι καμιά φορά πέφτουν κι ότι μπορούμε να τα πιάσουμε. Κι εγώ κάθομαι με την Αννούλα και περιμένουμε να πέσουν κάτω και να τα πιάσουμε. Δεν θέλω να πάμε σ’ εκείνο το ξενοδοχείο με τις πισίνες, μαμά, γιατί φωνάζεις όταν λερώνομαι με παγωτό. Και μου βάζεις πολλά ρούχα. Και μ’ αφήνεις το βράδυ σε ξένες κυρίες για να βγεις με τον μπαμπά. Και τα παιδάκια δεν είναι φίλοι μου, γιατί μιλάνε ξένα και δεν καταλαβαίνω τι λένε. Ενώ με την Αννούλα έχουμε τα άστρα Την αγκαλιάζω τρυφερά και της ψιθυρίζω συνωμοτικά στο αυτί: «Ναι, καρδιά μου. Φέτος, θα πάμε διακοπές στο μικρό χωριό με τα μεγάλα άστρα… Και στις βαλίτσες μας θα πάρουμε μόνο ένα άσπρο βαμβακερο βρακι

Ένα τρεχαντηρακι-Δόντια πυκνά

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΑΙΗΜΩΝΑΣ

 μετά το μόχθο........

 

ΚΑΙ ΜΠΑΛΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΟΥΛΟΒΑΡΔΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΠΑΡΤΑΡΑΝ Ε ΔΙΑΛΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΨΑΡΟΚΑΙΚΟ ΜΕΣΑ Ο ΨΑΡΑΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΔΕΣΕ .ΟΛΑ ΣΠΑΡΤΑΡΑΝΕ ΠΕΡΑΣΤΕ ΠΕΡΑΣΤΕΕΕΕΕ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΜΩΛΟ ΣΤΟ ΠΛΩΜΑΡΙ ΜΑΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΛΥΓΩ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΙΟΠΛΟΟΙΑΣ
ΤΑ ΙΣΤΙΟΦΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΑ ΒΑΡΚΑΚΙΑ ΜΕ ΚΑΤΑΣΠΡΑ ΠΑΝΙΑ. ΕΙΚΟ;ΝΕΣ ΟΜΩΡΦΕΣ ΠΟΥ ΣΕ..............ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ!!!!!!!!!!!!

 

ΚΑΚΟΜΥΡΑhttp://dl.glitter-graphics.com/pub/1693/1693232o3pyynb55x.gif -- go to www.glitter-graphics.comhttp://dl.glitter-graphics.com/pub/1693/1693232o3pyynb55x.gif -- go to www.glitter-graphics.com

ΠΑΛΥΜΠΕΔΙΣΜΟΣ!!!!!ΝΟΣΤΑΛΓΕΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑΝΕ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΘΥΜΑΜΑΙ ΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΩ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ ΚΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΩ!!!!!!!  ΤΟ ΑΠΑΓΓΕΛΩ ΤΕΤΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ (ΜΗ ΓΕΛΑΣΕΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΙΕΜΠΑΙΔΙΣΜΟ ΜΟΥ, ΑΛΑ ΚΙ ΑΝ ΓΕΛΑΤΕ ΑΠΟΚΡΥΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΕΠΕΙ  :-)  ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ<3